Dziś przedstawimy Wam kolejną przekochaną, opiekuńczą i wspaniałą psią rasę – berneński pies pasterski. Dowiecie się wszystkiego o jego usposobieniu i sposobach pielęgnacji. Ponadto – piękne zdjęcia Berneńczyków i kilka ciekawych faktów, między innymi, co mają wspólnego pies, starożytni Rzymianie i szwajcarski oberżysta. Zapraszamy.

Charakterystyka rasy

Inne nazwy: Berner Sennenhund, Bernese Mountain Dog
Kraj patronacki: Szwajcaria
Wysokość: psy: 63,5-70 cm, suki: 58-66 cm
Masa: ok. 40-60 kg
Klasyfikacja
FCI Grupa II, Sekcja 3, numer wzorca 45
AKC Working
ANKC Grupa 6 – (Utility)
CKC Grupa 3 – (Working)
KC(UK) Working
NZKC Utility
UKC Grupa 1 – Guardian Dog.

Wygląd

Berneński pies pasterski ma mocną budowę, jest duży i silny, ale nie ociężały ani powolny. Berneńczyk ma długi ogon, bujnie owłosiony – podczas spoczynku trzymany jest nisko, a uniesiony nie powinien sięgać powyżej linii grzbietu. Piękne, duże, ciemnobrązowe oczy Berneńczyka są owalne, a uszy osadzone wysoko, luźno opadają wzdłuż policzków.

Szata i umaszczenie

Szata: włos: długi, błyszczący, prosty lub lekko sfalowany.

Umaszczenie: kruczoczarna maść podstawowa z ciemnym brązowo-czerwonym podpalaniem na policzkach, nad oczami, na wszystkich czterech kończynach i na klatce piersiowej, z białymi znaczeniami według wzoru (czysto biały, symetryczny rysunek na głowie: biała strzałka, która się rozszerza symetrycznie w kierunku nosa, tworząc białe znaczenie na kufie). Strzałka na czole nie powinna zachodzić na brązowe plamy nad oczami, a białe znaczenie na kufie powinno sięgać najwyżej do kącików warg. Białe, umiarkowanie szerokie znaczenie przechodzące z podgardla na klatkę piersiową.

Pożądane cechy: białe łapy, biały koniec ogona, tolerowane: mała, biała plama na karku, mała , biała plama przy odbycie.

Usposobienie Berneńczyka

Psy tej rasy są niezwykle łagodne i przyjazne wobec ludzi. Są doskonałymi pupilami rodzin – tolerują dzieci, są wobec nich ostrożne, cierpliwe i opiekuńcze. Berneńczyki nie wykazują agresji w stosunku do gości, przechodniów ani innych zwierząt. Są jednak przy tym świetnymi stróżami – zaniepokojone zawsze alarmują o potencjalnym zagrożeniu. To bardzo społeczne zwierzęta, wymagające czułości, akceptacji i bliskiego kontaktu z człowiekiem. Pozbawione otoczenia ludzi stają się płochliwe. Dla zachowania dobrej formy potrzebują, jak wszystkie psy pasterskie dużo ruchu.

Berneński pies pasterski obecnie jest hodowany głównie jako pies rodzinny, stróżujący. Sprawdza się też jako terapeuta – wykorzystuje się go w terapiach chorych, pracuje między innymi z osobami niepełnosprawnymi. Nadaje się też do szkolenia na psa towarzyszącego, tropiącego i ratowniczego (lawinowego i gruzowego). Ze względu na swoją dużą wagę raczej nie startuje on w konkursach na sprawność i zwinność (agility), ale może brać udział w konkursach posłuszeństwa (obedience).

Pielęgnacja

Rasa ta jest też wrażliwa na wysokie temperatury, z racji tego, że jej naturalnym środowiskiem są tereny wysokogórskie. Berneńczyk ma też skłonności do tycia. Źle prowadzony i odżywiany może mieć problemy z nadwagą. Szata berneńczyka wymaga regularnego szczotkowania (min. 2 razy w tygodniu), zwłaszcza w okresie wymiany włosa. Sierść może się kołtunić, zwłaszcza w okolicach uszu.

Ważne informacje o hodowli

Berneńskie psy pasterskie żyją około 8-9 lat –  to nieco mniej w porównaniu do psów innych ras o zbliżonej wielkości.

Zdrowie

Berneńczyki są niestety bardzo podatne na nowotwory, szczególnie na histiocytozę. Szacuje się, że nowotwory są przyczyną ok. 40% zgonów psów tej rasy. Wśród innych poważniejszych schorzeń często występujących u tej rasy są:

• dysplazja stawów biodrowych i łokciowych
• skręt żołądka
• entropium
• ektropium.

Fakt, że Berneńczyki stanowią grupę podwyższonego ryzyka nowotworowego, jest istotny dla osób, rozważających założenie ich hodowli. Hodowla psów tej rasy jest zatem polecana osobom, posiadającym doświadczenie w tej dziedzinie.

Historia rasy i pochodzenie

Przodkowie berneńskich psów pasterskich przywędrowali na tereny Szwajcarii wraz z legionami rzymskimi. W latach 20. XX wieku odkryto czaszkę psa sprzed około 4000 roku p.n.e. Znaleziono także pozostałości czaszek potwierdzające obecność psów w typie współczesnego berneńskiego psa pasterskiego pomiędzy 1000–600 r. p.n.e. nad Jeziorem Zuryskim. Pozwala to sądzić, że psy zbliżone do tej rasy żyły na ziemiach szwajcarskich jeszcze przed przybyciem Rzymian.

Oficjalnie rasę tę odkryto na przełomie XIX i XX wieku, na terenach Prealp w okolicach Schwarzenburga. Psy te występowały także w dolinie Emmental, niedaleko Berna i Burgdorfu i pełniły funkcje psów stróżujących przy obejściach, zwierząt hodowlanych i psów zaganiających. Kiedy na nizinach Szwajcarii zaczęły powstawać liczne serownie, berneńczyki wykorzystywano także jako psy transportujące, zaprzęgane do wózków z nabiałem. Opisywano je wówczas jako duże, masywne zwierzęta z głową o mocnej budowie i najczęściej czarnym umaszczeniu. Czarne umaszczenie postrzegano wówczas jako zaletę – zgodnie z wierzeniami ludowymi czarne psy odpędzają złe duchy, dlatego ta maść była preferowana.

Pod koniec XIX w w małej miejscowości Dürrbach, za sprawą mieszkającego tam oberżysty, który hodował i sprzedawał gościom trójkolorowe psy, Berneńczyk zyskał pierwszą oficjalną nazwę:  Dürrbachler. W 1899 roku powstał Związek Kynologiczny „Berna”, zrzeszający hodowców psów rasowych z kantonu berneńskiego. Pierwszym inicjatorem powstania czystej hodowli berneńskiego psa pasterskiego był, żyjący w latach 1867 – 1945, Fritz Probst. Po międzynarodowej wystawie w Bernie w 1904 roku psy tej rasy zostały wreszcie docenione przez środowisko kynologów. Od tego momentu zaczęła się „kariera” Berneńczyków –  psy te cieszyły się coraz większym zainteresowaniem hodowców i osób majętnych, takich jak kupcy czy fabrykanci.

Jednak panująca pod koniec XIX i na początku XX wieku moda na bernardyny, skazała Berneńczyki na rolę niszowych psów. Na początku XX w. profesorowie Albert Heim i Franz Schertenleib odnaleźli kilka psów na terenie szwajcarskich farm i rozpoczęli ratowanie tej rasy.

W 1907 roku założono Schweizerische Dürrbach-Klub i opublikowano pierwszy wzorzec rasy. Nazwę Dürrbachler zmieniono na Berner Sennenhund – berneński pies pasterski. W 1913 roku rasa została uznana przez Szwajcarski Związek Kynologiczny.

Standard rasy berneńskiego psa pasterskiego:

• Proporcje ciała: stosunek wysokości w kłębie do długości tułowia 9:10; – krępy. Idealny stosunek wysokości w kłębie do głębokości klatki piersiowej 2:1.
• Głowa: mocna, proporcjonalna do całej budowy, nie za duża.
• Mózgoczaszka: widziana z profilu i od przodu lekko wypukła, słabo zaznaczona bruzda czołowa.
• Stop: wyraźnie, ale niezbyt mocno zaznaczony.
• Kufa: mocna, średniej długości, grzbiet nosa prosty.
• Fafle: przylegające, czarne.
• Uzębienie: kompletny, mocny zgryz nożycowy (M3 nie są brane pod uwagę). Dopuszczany jest zgryz cęgowy.
• Oczy: ciemnobrązowe o migdałowym kształcie i dobrze przylegających powiekach, osadzone nie za głęboko, ani nie nazbyt wypukłe. Luźne powieki są wadą.
• Uszy: średniej wielkości, trójkątne, wysoko osadzone, lekko zaokrąglone, w stanie spoczynku płasko przylegające, przy natężonej uwadze skierowane do przodu, przy czym brzeg ucha przylega do głowy.
• Szyja: średniej długości, mocna i muskularna.
• Górna linia (grzbiet): od szyi lekko w dół, harmonijnie przechodzi w kłąb, dalej prosta, pozioma.
• Lędźwie: szerokie i mocne, z góry lekko wcięte.
• Zad: łagodnie zaokrąglony.
• Klatka piersiowa: szeroka i głęboka, sięgająca do łokci, z wydatnym przedpiersiem, o szeroko-owalnym przekroju, żebra sięgające możliwie najdalej do tyłu.
• Dolna linia i brzuch: od klatki piersiowej lekko wznosząca się ku tylnym kończynom.
• Ogon: silnie owłosiony, sięgający przynajmniej do stawu skokowego, w stanie spoczynku zwisający, w ruchu noszony na wysokości grzbietu lub lekko powyżej.
• Kończyny: grube, mocnej budowy.
• Kończyny przednie: patrząc z przodu proste i równoległe, raczej szeroko ustawione.
• Łopatki: długie, mocne, ustawione ukośnie, tworzące z ramieniem kąt niezbyt rozwarty, przylegające i dobrze umięśnione.
• Łokcie: dobrze przylegające, nie odstające ani nie wykręcone do wewnątrz.
• Przedramię: mocne, proste.
• Śródręcze: z profilu prawie prostopadłe do podłoża, mocne, z przedniej perspektywy stanowi proste przedłużenie przedramienia.
• Łapy: krótkie, zaokrąglone i zwarte, palce dobrze wysklepione, nie wykręcone ani do wewnątrz, ani na zewnątrz.
• Kończyny tylne: patrząc od tyłu ustawione równolegle, nie za wąsko.
• Udo: dość długie, szerokie, mocne, dobrze umięśnione.
• Podudzie: długie, tworzące z udem wyraźny kąt.
• Staw kolanowy: wyraźnie kątowany.
• Staw skokowy: mocny i dobrze kątowany.
• Śródstopie: prawie prostopadłe, ostrogi muszą być usunięte (w krajach, w których operacje usuwania ostróg są dozwolone).
• Stopa: lekko wysklepiona, mniej niż łapa nie skręcona ani do środka ani na zewnątrz.

A jeśli chcesz poczytać o nieco mniejszych pieskach, zajrzyj do artykułu: rasy psów małych.